Na drie kwartier op de begraafplaats in de brandende zon te hebben gestaan kruip ik oververhit eerst een kwartier onder een koude douche. Daarna rijd ik naar het hospice in Goes om een nieuwe uitvaart aan te nemen. Hartelijk word ik ontvangen door de kinderen, die al een week gezamenlijk op veldbedjes naast hun moeder op de grond slapen. Geen moment is er van haar zijde geweken. Toen er in de ochtend na haar overlijden niet direct een kist voor handen was en hun moeder daardoor het hospice van het verplegend personeel niet mocht verlaten zo zonder kist was er geen moment sprake van dat de kinderen naar huis zouden gaan. “Samen uit, samen thuis”, zei haar dochter en zodoende regelden we de uitvaart op het aangrenzend terras aan de kamer in het hospice en bleven haar kinderen nog een nacht bij haar slapen.