Sterrenloop, zaterdagmiddag 23-12-2017, twee dagen voor Kerst.

‘Vrolijk Kerstfeest, gezellige dagen’, het zijn de bekende uitspraken die we horen in deze tijd van het jaar. En allemaal welgemeend. Maar hoe vrolijk en hoe gezellig zijn deze dagen als je afscheid hebt moeten nemen van iemand die je lief en dierbaar was? Of dat nu dit jaar, vorig jaar of langer geleden is, deze dierbare blijft altijd in je gedachten, zit in je hart, en zeker met dit soort dagen kan het gemis groter zijn dan anders.

In Gasterij Schoudee in Wemeldinge hebben zo’n 30 mensen zich aangemeld om mee te doen aan de ‘Sterrenloop’. Er komen er zelfs meer; mensen van alle leeftijden, die allemaal meelopen met een speciaal iemand in gedachten. Want wil je verder met je leven dan moet je proberen weer in beweging te komen, stap voor stap, na dat moment dat voor jou de wereld stil stond.

Sophie is 8 jaar. Vorig jaar, precies op deze dag, werd haar oma gecremeerd. Sophie is een van de jongste deelnemers vanmiddag. Waarom is zij hier? “Ik ben hier omdat ik oma erg mis. Ik logeerde bij haar in de caravan en ze was gewoon zo heel erg lief”, zegt ze. “Ik loop ook mee, omdat ik weet dat mama en opa haar ook missen. En dan zijn ze weleens verdrietig.”

We gaan op weg, een grote groep loopt 5 km, een kleinere groep 10 km. Dan treffen we elkaar weer op het kleine strandje. Daar staan Joselien en Marja, medewerkers van Alexandra Markusse Uitvaartverzorging. Zij staan klaar met witte hartjes ballonnen. Ter plekke kan een kaartje met een boodschap worden geschreven, die aan de ballon wordt geknoopt. Ik zie Sophie, mama en opa elkaar goed vasthouden als de ballonnen de lucht in gaan. Er wordt zachtjes gehuild, een traantje weggepinkt, maar ook gelachen want de ballon van Sophie komt het hoogste: die vliegt naar oma.

Daarna loopt het gezelschap naar de Protestantse Maartenskerk in het dorp. Hier kan een kaarsje aangestoken worden en is er een moment van bezinning. Even zitten, iets drinken en de rust op je in laten werken. Even alleen zijn met je eigen gedachten in een imposant gebouw tussen anderen die weten wat je voelt. Daar hoef je niet gelovig voor te zijn… dat voel je.

Terug bij Schoudee wacht ons koffie met iets lekkers. Ik schuif zo hier en daar even aan en vraag naar de beleving van deze middag. Een moeder vertelt me over de machteloosheid die ze voelde toen haar dochter overleed. “Als gezin staan we samen sterk, delen we ons verdriet. Zo’n middag als deze is goed, je weet van elkaar waar je doorheen gaat. Hier kun je elkaar tot steun zijn, ook als je elkaar niet kent.”
Een mevrouw die haar vriendin verloor zegt: “Het uitwaaien op de dijk, het water waar zij ook zo van hield… het was heerlijk. De ballonnen, het stiltemoment, ik had dit niet graag willen missen.” De dochter die op jonge leeftijd haar vader verloor vertelt: “Voor mij is dit een moment van bezinning, even stilstaan bij wat achter ligt. Ik heb dit al eerder gedaan en het geeft mij rust.” Zo zat eenieder daar op zijn eigen manier, met zijn eigen gemis, maar het voelde voor velen ook zo goed en vertrouwd. Wetende dat je niet alleen staat in je verdriet, dat je het met elkaar kunt delen zonder dat daar veel woorden voor nodig zijn. Even een arm om je heen, een knipoog of een knuffel doen vaak al zoveel meer…

En Sophie liet mij nog even het houten hartje zien waarop stond ‘voor altijd’. Dat ging ze goed bewaren.

Conny den Heijer, journalist